Ataki na IIRP w latach 20tych XXw.
W 1920 Lenin utworzył Towarzystwo Wiedzy Obronnej, które miało być organem przysposobienia wojskowego ludności. Po podpisaniu traktatu ryskiego, w marcu 1921 ZSRR rozpoczął kampanię odrzucenia nowo uznanej granicy z Polską, używając argumentu, że nie była ona wytyczona zgodnie z zasadą samostanowienia narodów. Władze radzieckie zaczęły wspierać i inspirować oddziały terrorystyczne mniejszości narodowych w Polsce oraz wypady zwartych oddziałów o charakterze partyzanckim z terytorium BSRR/USRR na wschodnie rejony Polski. Akcja miała charakter masowy[115].
Apogeum nieoficjalnej agresji radzieckiej nastąpiło w sierpniu 1924, kiedy to z terytorium Związku Radzieckiego uzbrojony oddział liczący około stu osób pod dowództwem oficera regularnej armii przekroczył granicę i w nocy z 3 na 4 sierpnia zaatakował Stołpce w województwie nowogródzkim. Partyzanci zajęli całe miasto i uwolnili ponad 150 więźniów, w tym członka KC Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi Pawła Korczyka i członka KC Komunistycznej Parti Polski Stanisława Mertensa (Stefana Skulskiego)[116].
We wrześniu 1924 pod miejscowością Łowcza oddział dywersyjny zatrzymał pociąg relacji Pińsk – Łuniniec wiozący wojewodę poleskiego Stanisława Downarowicza i senatora Bolesława Wysłoucha oraz biskupa Zygmunta Łozińskiego[117].
W ciągu całego 1924 w strefie granicy polsko-radzieckiej miało miejsce ponad 200 większych napadów i aktów dywersji, w których wzięło udział ok. 1000 partyzantów, a zginęły co najmniej 54 osoby. Zbrojne napady dywersyjne, za które oficjalnie rząd nie przyjmował odpowiedzialności, kompromitowały polską administrację i policję i wspierały propagandę miejscowych komunistycznych partii ukraińskich i białoruskich o tymczasowości granicy polsko-radzieckiej[118]. Akcje dywersyjne na masową skalę ustały po powołaniu polskiego Korpusu Ochrony Pogranicza.
Wikipedia
Putin sowieckich wzorców ma bez liku...
